Do zabezpieczenia ryzyka kredytowego wykorzystywane są następujące techniki:
- dodatkowe zabezpieczenie (collateral);
- rozliczanie zgodnie z mark-to-market;
- zakończenie powiązania kontraktowego w momencie obniżenia się ratingu partera biznesowego;
- rozliczenie kontrakt w wartości netto;
- limity ekspozycji na ryzyko kredytowe.
Dodatkowe zabezpieczenie jest wymagane, jeżeli sytuacja finansowa kontrahenta (też klienta) nie gwarantuje w pełni, że wypełni on zobowiązania kontraktowe. Pozwala ono ograniczyć przyszłe straty, jedynie do kwoty, która nie została zabezpieczona. Zazwyczaj wartość dodatkowego zabezpieczenia jest nieznacznie wyższa niż wartość godziwa kontraktu.
Kolejny sposób ograniczania ryzyka kredytowego jest bardzo rzadko stosowany, gdyż może się on wiązać z koniecznością dopłaty przez jedną ze stron w przypadku, gdy wartość godziwa kontraktu przyjmuje ujemne wartości. W tym przypadku redukcja ryzyka może się wiązać ze zwiększeniem zmienności przepływów pieniężnych i ryzykiem znaczącego pogorszenia się wypłacalności jednej ze stron w momencie istotnej zmiany na rynku.
W przypadku zakończenie powiązania kontraktowego w momencie obniżenia się ratingu partera biznesowego strony umieszczają odpowiednią klauzulę w kontrakcie. W momencie znaczącego pogorszenia się sytuacji finansowej jednej ze stron następuje natychmiastowe zakończenie kontraktu i jego rozliczenie.
Kolejny sposób sterowania poziomem ryzyka kredytowego polega na podpisaniu umowy ramowej, która obejmuje całość handlu pomiędzy dwoma partnerami biznesowymi. Pozwala ona na rozliczeniu w momencie upadłości firmy jedynie salda wzajemnych zobowiązań i należności (czyli w kwocie netto).
Limity ekspozycji na ryzyko kredytowe pozwalają zarządzać podejmowaną ekspozycją na ryzyko kredytowe z każdym partnerem biznesowym dla każdego kontraktu. Limitowana jest przez to globalna ekspozycja z każdym partnerem biznesowym (zarówno dostawcą, jak i klientem).
Więcej w: C. Marrison: The Fundamentals of Risk Measurement, McGraw-Hill, Nowy Jork 2002.